SEÇİMDEN SONRA….

Hayatımın neredeyse tamamı Ünye’de geçti. Bir gazeteci olarak çok parlak çok varlıklı olmayan günlerim oldu. Ama ben genel olarak istediğim her şeye azmederek ve çalışarak ulaşmaya çalıştım. Ve çok şükür istediğimi yiyebildiğim ,gezebildiğim ve çocuklarıma iyi imkanlar sunabildiğim bir hayatım var. Daha iyi olabilir mi ?Elbette.. Avrupa’da iki maaşıyla araba alıyor insanlar. Derinlemesine bakmıyoruz. Bakarsak sorgularız. Sorgularsak da olmaz…

                Buna rağmen hiç tuzum kuru bananeci olmadım. Ezilen, imkansızlıklar içerisinde boğuşan, haksızlığa uğrayan herkes için hep ayağa kalktım…

                Bu bazen bir şehit ailesi, bazen istismara uğrayan bir çocuk, bazen öldürülen bir kadın, bazen ise sadece düşünceleri yüzünden ben gibi hapis yatan bir meslektaşım, bazen köyüne su yol gitmeyen bir vatandaş, bazen işkence gören bir köpek, bazen de bir depremzede oldu…

                Ve ben ne yazık ki hayatımda o hakları için itiraz ettiklerimin çok da itirazlarının olmadığını gördüm.

Hayat her gün yepyeni şeyler öğretiyor insana… Ben artık sürünmeye, ayaklar altına alınmaya, hakaret edilmeye razı bir toplumu uyur uykusundan kaldıramayacağımı görmüş anlamış oldum.

Bundan sonra; emekliye, işçiye, öğrenciye, azınlığa, kadınlara, yaşanan felaketlere rağmen oy veren depremzedeye, hayvanlar ve çocuklar hariç hiç kimseye zerre kadar üzülmemem gerektiğini öğrenmiş oldum. Çok çabaladım çok uğraştım ama anladım…

Razılar, seviyorlar, bir daha bir daha diyorlar…ANLATSANDA ANLAMIYORLAR…BIRAKTIM…